Η ΑΕΚ βάζει το ποδόσφαιρο ως όρο στο συμβόλαιο!

Πλέον, μεταγραφές που τα χρήματα, τα συμβόλαια και οι όροι συμφωνίας έχουν μικρότερη σημασία από όλα τα υπόλοιπα, δεν γίνονται. Ας μην γελιόμαστε, κανένας επαγγελματίας όσο και αν επικοινωνιακά "παίζει" με τις εντυπώσεις, δεν παρασύρεται από το συναίσθημα για να επιλέξει την καριέρα του.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αυτά υπήρχαν στο παρελθόν, σε μια διαφορετική εποχή για το ποδόσφαιρο και για την ίδια την κοινωνία. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί το ποδόσφαιρο να "μιλήσει" περισσότερο από ένα καλύτερο deal. Προσοχή, όχι περισσότερο από μια κακή συμφωνία. Αυτό δεν συμβαίνει, θα ήταν και παράλογο. Απλώς, μπροστά σε δύο προτάσεις, ο επαγγελματίας μπορεί να επιλέξει εκείνη που δείχνει να έχει περισσότερο ποδόσφαιρο μέσα της.

Δεν υπάρχει σε κανέναν όρο του συμβολαίου. Δεν θα το βεβαιώσει ποτέ καμία υπογραφή. Δεν θα συζητηθεί στις διαπραγματεύσεις. Αλλά θα είναι ένα φυσικό επακόλουθο στη σχέση πια ομάδας και ποδοσφαιριστή. Θα είναι ο Αλμπάνης μία τέτοια περίπτωση; Κανείς δεν το ξέρει ακόμη. Και κανείς δεν ξέρει, ακόμη και αν γίνει αυτή η μεταγραφή του στην ΑΕΚ, αν θα επιβεβαιωθεί η επιλογή.

Αλλά μοιάζει απούτως δυνατό όλα αυτά να συμβούν. Διότι η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια μπορεί και πάλι στους υποψήφιους μεταγραφικούς της στόχους, ανάμεσα στους υπόλοιπους όρους της συμφωνίας που είναι απαραίτητοι για να ολοκληρωθεί μια μεταγραφή, να προσφέρει και πάλι ποδόσφαιρο. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με το χρώμα της φανέλας της, ούτε με το έμβλημά της, ούτε με την ιστορία της.

Δεν είναι το συναίσθημα, δηλαδή, που δημιουργεί πια μεταγραφικές επιλογές ή και ιστορίες. Είναι τα χρήματα, είναι το περιβάλλον, είναι οι προοπτικές καριέρας, είναι σε κάποιες περιπτώσεις, αν οι σύλλογοι έχουν τον τρόπο να το τροφοδοτήσουν αυτό, το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ τον έχει. Ας αφήσουμε την περίπτωση του Αλμπάνη...

Υπάρχουν από το πρόσφατο παρελθόν πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Του Μάνταλου, όταν ακόμη η ΑΕΚ ήταν στην Β' Εθνική. Του Μπακασέτα, όταν ακόμη η ΑΕΚ δεν ήταν στο επίπεδο που είναι τώρα και βέβαια δεν ήταν πρωταθλήτρια. Δεν επέλεξαν, ειδικά ο δεύτερος ανάμεσα σε πολλές προοπτικές που είχε, την Ένωση γιατί τον κάλεσε η καρδιά του. Ή τουλάχιστον αυτό, δεν θα μπορούσε να παίξει τον κυρίαρχο ρόλο.

Την επέλεξε επειδή η προσφορά, εκτός από μηδενικά στο συμβόλαιο, είχε και κάτι ακόμη που και αυτό στρογγυλό είναι. Την μπάλα. Η ΑΕΚ έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια και το κάνει να φαίνεται ολοένα και πιο έντονο αυτό, να γίνει σωστός προορισμός για ποδοσφαιριστές που θέλουν να κάνουν σημαντικά, σε αγωνιστικό επίπεδο, πράγματα στην καριέρα τους.

Διότι έχει τα προαπαιτούμενα, δηλαδή είναι οικονομικά δυνατή, συνεπής, είναι αγωνιστικά στο ύψος του μεγέθους της, με τίτλους και ευρωπαϊκές επιτυχίες, ταυτόχρονα όμως, είναι και μια ομάδα που όλα αυτά αφήνει τον ποδοσφαιριστή αφενός να τα ζήσει και αφετέρου να τα καρπωθεί. Είναι και τα δύο πολύ σημαντικά επιχειρήματα για να πείθει ποδοσφαιριστές, ειδικά ποδοσφαιριστές με μέλλον μπροστά τους, να επιλέγουν εκείνη.

Για όλα αυτά ο Αλμπάνης είναι η αφορμή. Άλλωστε δεν έχει ολοκληρωθεί τίποτα και ο χρόνος θα δείξει τι θα συμβεί τελικά σε αυτό το παράλληλο, αφού αφορά και τις δύο πλευρές, ενδιαφέρον. Αλλά ό,τι και αν τελικά γίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει κι άλλος Αλμπάνης. Όπως κι άλλος Μπακασέτας. Ή κι άλλος Μπάρκας. Κι άλλος Γιακουμάκης. Μάνταλος, δύσκολα θα ξαναϋπάρξει, γιατί ΑΕΚ και μακριά από την ιστορία της, δηλαδή μακριά από πρωταγωνίστρια και από την Super League, είναι απίθανο να ξαναδούμε...